Choroba wieńcowa, zwana też chorobą niedokrwienną serca – to zespół chorobowy charakteryzujący się niedostatecznym ukrwieniem i co za tym idzie niedostatecznym zaopatrzeniem w tlen serca, spowodowanym znaczącym zwężeniem (a niekiedy – zamknięciem) światła tętnic wieńcowych, odżywiających mięsień serca. Obraz kliniczny choroby wieńcowej jest dość zróżnicowany; jej najbardziej znanymi postaciami są dławica piersiowa (dusznica bolesna, angina pectoris) i zawał serca. Obraz kliniczny choroby wieńcowej jest dość zróżnicowany. Najczęściej zdarza się stabilna postać choroby wieńcowej. Typowym jej przejawem są bóle w klatce piersiowej, zlokalizowane z reguły za mostkiem, określane przez chorych jako dławienie, gniecenie, rozpieranie albo pieczenie czy palenie, nigdy – kłucie, przeszywanie. Bóle z reguły promieniują do gardła, szyi, lewego lub prawego barku z uczuciem drętwienia rąk. Towarzyszą im niepokój, czasem duszność i kołatanie serca, niekiedy nudności, zawroty głowy. Dla stabilnej choroby niedokrwiennej typowe jest to, iż ból najczęściej występuje w czasie wysiłku fizycznego i szybko ustępuje po jego zaprzestaniu lub po zażyciu podjęzykowo nitrogliceryny.
U chorego z chorobą wieńcową należy wykonać:
- morfologia krwi obwodowej
- stężenie w surowicy krwi sodu i potasu
- stężenie w surowicy krwi glukozy
- stężenie w surowicy krwi kreatyniny
- profil lipidowy (cholesterol całkowity, frakcja LDL, frakcja HDL, trójglicerydy)
- badanie EKG spoczynkowe
- badanie ECHO serca
- elektrokardiograficzna próba wysiłkowa
- EKG rejestrowane metodą Holtera
- koronarografia.
